William's Italy Divide

Op 25 april stond William Waggeveld voor de 2e keer aan de start van de Italy Divide, een ultra gravel adventure tocht van Pompei naar Riga del Garda. Ongeveer een afstand van 1276 km en volgens Komoot zo’n 19.000 hoogtemeters.

De route was dit jaar voor 70% nieuw, met een zwaarder accent in de 1e helft, waarbij we eerst door de centrale Apennijnen zouden rijden oostelijk van Rome in plaat van langs de kustlijn.

Dit jaar kwam ik terug om de route uit te rijden nadat ik vorig jaar moest opgeven vanwege een Schermer’s Neck, een aandoening die vaker voorkomt bij ultra-fietsers waarbij de nekspieren te vermoeid raken om het hoofd omhoog te houden. Dus dit jaar een nieuwe kans, nieuwe route en veel getraind, wat materiaal keuzes gemaakt, alles om lekker te kunnen rijden.

Zoals het woord “Divide” aangeeft kruis je een land, maar dat betekend ook dat je start en finish niet op dezelfde plek is en voor logistieke uitdaging zorgt. Frank wilde gelukkig wel met me mee en de auto van Pompeï terug rijden naar Gardameer.

Op woensdag heb ik de laatste dingen ingepakt, banden opgepompt, alles klaar voor de start en lekker in bed rusten. ’S avond gingen Frank en ik nog even uit eten, goede vulling voor de volgende dag, maar ’s nachts sloeg het noodlot toe. Nadat ik in bed lag voelde ik mijn hartslag als tekeer gaan als een gek, meestal geen goed teken. Vervolgens mijn Thermoliner uit mijn tas gepakt, omdat ik het zo koud had, en uiteindelijk om 3 uur ‘s nachts moest ik overgeven, waarschijnlijk een voedselvergiftiging.

Op dat moment zakt de moed je wel even in je schoenen, aangezien de start over een paar uur is. In de tussentijd maar een paar bidons met koolhydraten gedronken, wat cola, een banaan en een half croissantje. 15 minuten voor de start lig ik nog in bed te rusten.

Dag 1

Om tien uur verzamelen we bij de ingang van de camping. In verband met de verwachte kou 's nachts, mag er vandaag na 22:00 niet meer gefietst worden en het eerste stuk naar de Vesuvius gaat gegroepeerd. Dan denk ik nog, doordat iedereen moet stoppen, verlies ik niet al te veel vandaag.

Vanaf de start fietsen we "rustig" naar de Vesuvius. Eenmaal door het hek volgt nog een laatste aankondiging en dan is het ieder voor zich. Iedereen knalt omhoog, zo lijkt het. Ik zit ondertussen op mijn omslagpunt qua hartslag en een wattage van 150W. Als je hartslag hoger is dan je vermogen, gaat het vaak niet heel goed. Eenmaal boven is het best koud, ik denk een graad of vijf, en dalen we af richting Napels. Voor ons zit een touringcar, inhalen is niet echt mogelijk, dus rijden we langzaam naar beneden met nog een paar rijders.

De rest van de dag regent het. Soms is het even droog, maar het blijft wel fris. Ondertussen heb ik via Airbnb een accommodatie geboekt langs de route. Het grootste deel van de dag blijf ik rustig doorrijden. Eten gaat niet echt, en ik stop nog bij een bar voor wat friet. Die komen er na vijftien minuten weer uit. Ik had gepland te rijden tot Castel di Sangro op kilometer 200, net voor de bergpas, maar stop op kilometer 147. Twee kilometer voor de Airbnb bestel ik nog een lasagne en twee cola’s om mee te nemen. Het regent pijpenstelen. Eenmaal aangekomen even snel douchen, maar eten gaat nog steeds niet. Ik eet twee happen lasagne, droog mijn schoenen met de haardroger, zorg dat mijn kleren op de verwarming liggen en duik mijn bed in. De enige optie is slapen en hopen op herstel. Het feit dat ik nauwelijks foto's heb gemaakt, zegt genoeg.

Dag 1: 147 km, 2090 hm

Dag 2
Om 05:30 gaat mijn wekker, vandaag wil ik om 6 uur starten. In Italië is er altijd wel goede koffie te vinden, dus na twee espresso's en twee happen lasagne ga ik weer op pad. Eerst richting Isernia, een lekker steile klim het dorp in om wakker te worden.

Her en der zie ik de eerste andere rijders staan. Vandaag is een dag van klimmen. Ik vervolg de route met een lange klim richting Miranda, daarna is het een tijdje redelijk vlak tot aan San Pietro Avellana, waar we een onverharde afdaling induiken.

Binnen 100 meter in de afdaling lopen mijn banden helemaal vol met klei. Ik haal nog wat rijders in die al lopen, maar daarna moet ik zelf ook afstappen. Ik vind lopen nooit heel erg, even afwisseling en ook voor je zitvlak nooit heel vervelend, al is het natuurlijk wel traag.

Onderaan de afdaling probeer ik met een stok de klei van de banden, het frame en de aandrijving af te krijgen. Vervolgens ga ik weer op weg naar Castel di Sangro. Daarna stop ik in Roccaraso om wat te proberen te eten. In een cafétje bestel ik een pizza, cola, koffie, maar echt eten gaat nog steeds niet.

Ik vervolg mijn weg richting de bergpas, een supermooie gravelklim richting 1800 meter. Het gravel hier is ruw met grote stenen, het afdalen is vaak meer mountainbiken dan gravelen. Zo ook deze afdaling, een pittige lange afdaling. Ik kom verschillende rijders tegen, zie zelfs een paar rijders vallen en besluit maar rustig aan te doen.

Op een gegeven moment bereik ik een asfaltweg en daal af richting Scanno, een hele mooie vallei met een groot meer. Ik twijfel of ik hier zal stoppen en extra vroeg ga slapen, maar besluit toch door te rijden. Op de kaart zie ik dat ik nog twee klimmen over moet en dan op een soort hoogtevlakte kom. Het weer vandaag is best goed, niet heel warm maar droog, behalve op de laatste klim waar nog even een dikke bui overtrekt. Ik heb een hotel geboekt bij kilometer 315. Bij het hotel kan ik alle klei van mijn fiets afspuiten en koken ze een lichte pasta voor me met wat tomaatjes. Niet van harte nog, maar het is een begin.



Dag 2: 169 km, 3502 hm

Dag 3
De dag begon met een ontbijt, een goed teken dat ik aan het herstellen was. Ondanks dat het om mij heen vlak lijkt, zit ik nog midden in de bergen op een hoogvlakte. Ik kom wat andere rijders tegen bij het eerste café en groenteboer, waar ik wat bananen en nectarines koop. Ik vervolg mijn weg met een klim de vallei uit en daarna een lange afdaling op weg naar Rome. Na 128 km draai ik de Via Appia op. Vanuit de zuidkant van Rome rij je over delen van de oude weg in het archeologische park, nou ja, in de berm ernaast dan. Die weg is zo slecht dat het niet te doen is. Via deze weg rij je zo Rome in en kom je zo tegen het Colosseum aan. De route gaat om het Colosseum heen, dus ik moet door alle wandelende toeristen navigeren en vervolg dan mijn weg in Rome richting het Vaticaan.

Het verkeer is hier een chaos, maar het werkt het beste als je midden op de weg gaat fietsen en de weg claimt, dan houden ze het meeste rekening met je. Bij het Vaticaan liggen alle straten open, het is daarom even zoeken hoe ik de route ongeveer kan volgen. Ook hier massa’s toeristen waar ik doorheen moet navigeren. Ondertussen zit ik op de fiets te zoeken naar een slaapplek voor de nacht, maar vanwege een lang weekend in Italië is het aanbod erg laag. Ik heb twee keuzes, een hostel op km 559 of een kamer op km 511. Ondertussen kom ik langs een pizzabakker en eet hier mijn avondeten. Vervolgens rij ik verder en besluit om te stoppen in Campagnano di Roma op km 511, het zou me namelijk nog zeker 3,5 uur kosten om die andere 50 km af te leggen. Even langs de supermarkt voor wat bevoorradingen, bananen en cola. Ook ga ik even langs bij de apotheker om iets te krijgen tegen mijn oprispingen, en vervolgens fiets ik richting mijn slaapplek.

Dag 3: 202 km, 2097 hm

Dag 4

Om 05:30 gaat mijn wekker weer en om 6 uur zit ik op de fiets. Ik eet een stuk pizza en bananen als ontbijt. Ik kan weer ‘normaal’ eten. Vandaag is het mijn plan om een lange dag door Toscane tot aan Pienza te rijden, om dan de dag erna te rijden tot aan de Apennijnen, die wil ik oversteken bij daglicht.

Het weer is ondertussen super, een zonnetje en iets boven de 20 graden. Toscane is super mooi en dit deel van de route ken ik nog van vorig jaar. Het eerste doel van de dag is Viterbo op km 577, dit bereik ik om 10 uur. Vorig jaar reed ik hier om 9 uur weg om rond half negen in Pienza aan te komen, dus ik had een referentiekader. Na Viterbo rij ik via open velden en mooie gravelwegen richting Montefiascone, maar voordat je het dorp in komt, moet je een weg omhoog met onmogelijke stenen nemen dat vervolgens overgaat naar een 25% asfaltklim, dus dat is deels lopen. In het dorp heb je een super mooi uitzicht op een vulkaanmeer. Vervolgens kom je uit bij misschien wel het mooiste plaatje, Bagnoregio. Eenmaal in het dropje aangekomen, duik ik naar beneden een afdaling in en eindig op een doodlopend stuk, er wordt geroepen dat ik via het erf moet komen om het wandelpad te bereiken. Ik krijg zelfs wijn aangeboden, maar bedank vriendelijk.

De volgende trekpleister op de route is Orvieto, een stad gebouwd bovenop een plateau. Net voordat ik er ben, rij ik op de klim met 5 km/h lek. Gelukkig doet de sealant zijn werk, ik pomp er wat lucht bij en hoop dat het gat dicht blijft.

Ondertussen moet ik nog zo’n 100 km, richting Pienza en het volgende deel van de route is de mooiste gravelstrook van de Italy Divide, 20 km lang, van Allerona-Castel Viscardo door de bossen op en neer. Het leuke aan een event is dat je af en toe uit het niets ineens een andere deelnemer tegenkomt, zo ook op deze strook. We kletsen even wat en rijden dan ieder in ons eigen tempo verder.

Dan komt de uit mijn gedachten van vorig jaar de “verschrikkelijke klim” naar Radicofani, onderaan de klim staat een oud Italy Divide spandoek en bieden een aantal kids cola en eten aan de rijders aan. Ik stop even voor een colaatje en om de bidons bij te vullen. Vorig jaar ging ik hier helemaal stuk en kreeg ik voor het eerst last van mijn nek, de klim was steil, maar eigenlijk prima te doen. Het einddoel van de dag was binnen bereik, nog één onverharde afdaling, een mooi stuk over een rustige glooiende weg en daarna nog één gravelklim die uitkomt in Pienza.

Uiteindelijk arriveer ik rond 9 uur bij het hotel. Na het inchecken loop ik in de richting van het dorp om nog even wat te eten. Ik merk dat ik toch best wel diep ben gegaan, omdat het eten me niet heel erg smaakt.

Dag 4: 221 km, 3913 hm

Dag 5

Vandaag is mijn doel om Prato te bereiken, ongeveer 180 kilometer, iets korter dan gisteren. Ik besluit iets later te starten, zodat ik om 7 uur kan ontbijten in het hotel. Deze wil ik genieten, ik fiets in hartje Toscane, mooie gravelwegen en super uitzichten, ondanks dat de zon zich niet laat zien. Siena is toch wel echt heel mooi, na een foto op het plein, ga ik op zoek naar wat bevoorrading. Ik drink hier de allerlekkerste smoothie en heb achteraf spijt dat ik er niet nog 1 heb besteld.

Bij een cafétje eet ik wat en word ik aangeklampt door een oud Italiaans vrouwtje. Ze is helemaal onder de indruk van het fietsen en vertelt me dat ik iemand moet ontmoeten verderop in de straat. Ik maak me vooral zorgen om mijn fiets onbeheerd achter te laten midden in Siena voor een café, maar ik heb geen keus en moet mee. Een paar winkels verderop ontmoet ik haar zoon, denk ik, die ook gravel rijdt. We hebben een kort gesprek, maar ik wil vooral terug naar mijn fiets. Die staat er gelukkig nog. Als je vertelt waar je vandaan komt en wat je route is, dan kijken mensen je aan met ongeloof. Ik ga verder richting het Chianti. In Radda stop ik voor een late lunch met de lekkerste Ribollita, een heerlijke, stevige Toscaanse soep met brood, witte cannellini bonen en lekker veel groenten.

Dan komt de klim naar Greve in Chianti, het eerste deel is goed gravel, wat overgaat in lopen vanwege losse stenen en een steil stuk richting Volpaia. Vervolgens een mooie lange onverharde afdaling naar Greve. Op het plein zit denk ik wel de beste slager die je kunt vinden, ik sla wat venkel worstjes en voorraad in voor de volgende dag als ik in de Apennijnen zit, waar niet veel zal zijn.

Vanuit Greve klim ik nog zo’n 200 meter omhoog. Hier beleef ik wel een speciaal moment, want ik kom langs de plek waar ik vorig jaar (op dag 5) moest opgeven. Nu rij ik er voorbij en weet dat het wel goed gaat komen. Eenmaal in Florence, beland ik in een enorme mensenmassa. Ik besluit daar ook even op de foto te gaan. Ik kom in gesprek met een Australisch stel en die geven aan dat iedereen daar is voor de zonsondergang. Ik duik naar beneden en ga de stad in, wil stoppen voor een ijsje maar schrik me dood van de prijs, dus ik rij door en denk dat ik nog wel wat tegenkom, haha nee dus. Vervolgens is het doorrijden tot aan Prato, onderweg koop ik alvast wat bevoorrading voor de volgende dag en boek een hotel.

Aangekomen bij het hotel, werken de liften niet, dus moet ik mijn fiets de trap op slepen. Ik ga gelijk de stad in om wat te eten bij een trattoria. Daar zijn ze super vriendelijk en kan ik om half tien gewoon nog een voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht bestellen. Het eten smaakte echt goed, ik had waarschijnlijk ook gewoon heel veel honger. Ze maken nog een lekker focaccia met mortadella voor me om mee te nemen als lunch voor in de bergen.

Dag 5: 180 km, 3305 hm

Dag 6

Prato naar Bologna, slechts 100 km, maar in de afgelopen dagen had ik al een aantal rijders gevolgd op dotwatcher.cc om te checken hoe lang zij over dit segment deden. En dat was een stuk langer dan ik dacht, vandaar dat ik ook heb besloten om niet in de middag of avonds aan dit stuk te beginnen, want er is echt helemaal niks. Dit is daarom ook de enige dag dat ik 2 bidons en mijn camelbag van 1.5 vul, ik neem nog 500ml cola mee, plus mijn focaccia, fruit en de slagerslekkernijen uit Greve.

De dag begint gelijk goed met een super steile asfaltklim, die ik niet overal kan rijden. Dit deel begint met een rotsige singletrack, die ook niet geheel te fietsen is. Dit zal een beetje het motto van de dag zijn, fietsen en hike a bike. De route is wel echt super, ik zie tot aan de middag niemand, mooie uitzichten en een heerlijke rust. Doordat niet alles te fietsen is gaat het gemiddelde snel naar beneden. Dit deel was vorig jaar uit de route gehaald vanwege het noodweer en de modderlawines. De sporen hiervan zijn ook nu nog goed zichtbaar en op verschillende plekken.

Na de eerste klim was het afdalen richting Vernio, om vervolgens de 2e klim op te gaan, weer een mix van gravel, asfalt en wandelpaden met mooie uitzichten. Dit duurde het grootste deel van de dag en ik kwam pas aan het eind van de middag in Bologna aan.

De volgende sectie was de Po vlakte, een stuk van 150 km tot aan Verona. Even snel gerekend, met een gemiddelde van 25 km/h was dat nog 6 uurtjes, dus iets na middernacht in Verona. Nog snel even langs een fruitstalletje, voor sinaasappels en wat bananen. Dit deel wordt vaak omschreven als een nachtmerrie, omdat het eindeloos lange rechte wegen zijn. Voor mij was dit super, mijn plan was om na 50 km in San Felice sul Panaro, een pizzeria op te zoeken voor het avondeten. De eerste kilometers na Bologna waren fijn en vlak, dus ze gingen snel.

Bij de pizzeria vertelde ik waar ik vandaan kwam die ochtend. En vertelde wat ik aan het rijden was, vol ongeloof keek die man mij aan ik liet de tracker pagina zien. Eenmaal weer vertrokken kwam ik een grote groep rijders achterop, maar zij reden zo traag dat ik mijn eigen tempo ben blijven rijden en ze in no-time niet meer heb gezien.

Het mentale deel van ultra’s is het zwaarste, elke dag weer, je maakt doelen, tussendoelen, die doelen verschuif je constant en zo blijf je bezig.

In de verte zag ik lampjes in de bergen, daar moest Verona zijn, maar op een vlakte zie je die lampjes van heel ver. Ik had eigenlijk niet verwacht dat er nog veel onverhard of slechte stukken zouden zijn op dit deel, maar ik moest nog een kilometer of 5 langs een sloot door het gras, om vervolgens de laatste stroken af te wikkelen.

Ondertussen kwam ik op het moment om te bekennen wat ik ging doen. Rij ik tot Verona of rij ik naar de finish die nog iets meer dan 100 kilometer verderop was. Voorafgaand was mijn doel uitrijden. Ik had 6 dagen gepland maar hoopte op 5 dagen. Ik had 8 dagen voor dat ik terug moest naar Nederland. Al rekenend, kwam ik tot de conclusie dat het net wel/niet binnen 6 dagen kon halen. Alleen mijn probleem was dat ik geen eten en drinken meer had en in Verona om 01:00 niks meer open is. Ik besluit daarom een kort dutje te doen en om er de volgende dag extra van te genieten dat ik het ga halen.

Dag 6: 262 km, 3831 hm

Dag 7

Na een koffie en een Corvette bij de lokale bakker vertrek ik om 06:00. De bakker zit vol met wielrenners die daar ’s ochtends een koers hebben. Op naar de laatste klim. Een lange beklimming van 60 km naar 1700m. De klim is lang en zwaar, een mix van fietsen en lopen.

In Cerro Veronese stop ik nog even bij een café voor een warme chocolademelk, taart en sinaasappelsap. Ook kleed ik me om, de wolken boven de top zijn heel zwart en er wordt regen voorspeld. Daarnaast is de temperatuur daarboven een stuk lager. Ik doe mijn waterdichte sokken met gators aan en heb mijn beenstukken en mijn regenkleding binnen handbereik.

Hoe hoger ik kom, hoe harder de wind ik. Ik kom een auto tegen die begint te toeteren en roept dat hij cola heeft. De asfaltklim moet ik deels lopen. Lopen op asfalt is altijd slecht voor je moraal, maar met percentages boven de 15% is het bijna sneller.

Met de top in zicht stop ik nog even voor een snelle lunch bij de Refugio, ik wil genieten vandaag en binnenkomen doe ik toch wel, dus die 30 minuten maken ook niet meer uit. Op weg naar de top kom ik nog een paar rijders achterop die ik eerder al had ingehaald, maar zelfs rustig blijven rijden is altijd sneller dan af en toe even stoppen. Ik merk dat ze niet durven te dalen dus ik rij ze voorbij en vlieg naar beneden, eerst door een open grasveld, daar over ruw gravel, mijn handen staan er rood bij. Maar ten opzicht van vorig jaar, gaat het zo veel makkelijker door bredere banden, maar voornamelijk door de Redshift verende stuurpen. Dan de duik naar beneden op asfalt, bordjes met 20% snap ik, maar waarom zou je die afwisselen met een bordje van 19%, niet dat het heel veel uitmaakt. Dit soort gekke dingen onthoud je dan.

Eenmaal beneden aangekomen moet ik echt even bijkomen. Via een vallei rij ik naar het noorden om de doorsteek te maken naar Riva del Garda, dit laatste deel ken ik. De laatste klim gaat niet vanzelf, bovenop draai ik linksaf en zie ik het meer in de verte, dan afdalen naar beneden, door het dorp en rechtsaf richting de Bike Farm.

Dag 7: 104 km, 2332 hm

Het mooiste is dat je na zo’n event een foto maakt op een stoel met een banner, je vervolgens je tracker inlevert, een beetje kletst en weer weggaat. Dat ik het zou halen was in de eerste dagen zeker niet zeker, ik had echt weinig energie en power, maar kwam er gelukkig snel doorheen, al was ik wel bang dat ik tijdens het event nog een terugslag zou krijgen.

Conclusie

Kan ik het aanraden? Absoluut. Voor dit soort evenementen hoef je geen prof te zijn of 20 uur in de week te trainen. Natuurlijk moet je wel fit zijn, goed voorbereid zijn qua materiaal en ervaring opdoen, dat is hetgeen wat je kunt controleren.

Het belangrijkste is het mentale aspect: kun je omgaan met een doel dat heel ver weg ligt, waar heel veel dingen zijn die je niet onder controle hebt? Hoe breek je dat op, hoe maak je tussendoelen en nog kortere doelen en hoe schuif je die constant op? Qua lijf zat mijn nek wel wat vast, dat kwam vooral door het onverhard afdalen in de beugel. Ook had ik op een gegeven moment last van mijn zitvlak.

Keuzes 

Wat neem je mee en op welk materiaal ga je rijden? Kies je voor een gravelbike of een MTB, of een MTB met een dropbar of een gravelbike met vering? Welke banden kies je, een snel profiel, comfort, lekbestendigheid, mixed terrain, inserts of niet?

Vorig jaar reed ik de Italy Divide en Basajaun op mijn 3T, beide met 45mm Pirelli M-banden. De eerste ultra met een ligstuur, omdat iedereen dat had en je dan kon afwisselen, super lekker, maar die houding was mijn nek niet gewend, dus daardoor moest ik uiteindelijk stoppen. Ik heb voor Italië nog overwogen om een echte adventurebike te maken, een full-suspension frame met dropbar, maar is het de moeite waard om voor die paar evenementen per jaar een extra fiets te kopen? Ook heb ik gekeken of ik een verende voorvork in mijn 3T gravelbike kon plaatsen, maar dat verandert de geometrie ook weer.

Uiteindelijk heb ik gekozen voor bredere banden van 50mm voor meer comfort, en een verende stuurpen van Redshift, die geeft 20mm vering en ik moet zeggen ik ga niet meer zonder rijden. Waar ik vorig jaar niet bovenop mijn stuur kon afdalen vanwege trillingen, kwam dat moment nu veel later, waardoor ik langer een betere positie op de fiets heb. Afdalen op de weg is nooit het probleem, maar afdalen met 20% op overhard ruw terrein kost veel focus, kracht en energie, plus je nek moet echt omhoog om te kijken waar je heengaat, zeker als er her en der een drop zit. En de afdalingen zijn lang, dus hoe korter je in de beugel moet, hoe meer ontspannen je nek is. Dat is ook wel de reden dat 50% op een MTB de Italy Divide rijdt, vanwege het ruwe terrein en comfort. Ik kan alleen deze afstand niet op een flatbar rijden vanwege de druk op mijn handen en de beperkte posities.
 

Verlichting
Ook een ander belangrijk aspect is verlichting, zeker als je lange dagen maakt of door wilt rijden. Vorig jaar heb ik een 3T wiel laten ombouwen bij Bikesuperior om er een SON-dynamo in te zetten, wat je de optie geeft om altijd stroom te hebben. Ik gebruik nu nog een K-Lite Backmacker-lamp (1200 lumen), meer dan genoeg, en een soort hobbyapparaat om via USB-C te kunnen laden. Maar ik kijk momenteel uit naar de nieuwe SON-lamp met USB-C oplader. Daarnaast heb ik een 800XL Lezyne-lamp voor op mijn helm, die ik dan op 150 lumen zet om door de bochten te kunnen schijnen. Die combinatie werkt prima voor mij.

Tassen
Het laatste echt essentiële onderdeel zijn tassen, en ook hier speelt ervaring en uitproberen een grote rol. Ik gebruik de Tailfin Aeropack. Deze kan op mijn MTB en gravel bike. Het kost wat, maar dit is zo stabiel dat je het niet eens voelt. Het is snel af te nemen en mee te nemen in je hotel, dus ik zou dit als enige nog aanraden, ook al moet je even doorsparen.

De keuze van tassen tussen je frame en op je stuur is iets persoonlijker. Je moet rekening houden met de positie van je knieën (naar binnen of naar buiten) en of ze tegen je tas schuren. Je moet voorkomen dat je anders op de fiets gaat zitten dan normaal vanwege een tas, want op deze afstanden kun je jezelf kapotrijden. Zo gebruik ik een van de allergoedkoopste frametassen (AGU), omdat die het smalst is. Een top tube bag gebruik ik niet vanwege dezelfde reden, behalve op de MTB, omdat de bovenbuis daar lager zit (Apidura).
 

Ook rij ik met een Camelbak Chase Vest van 4 liter, eigenlijk zonder water, maar handig voor opslag van kleine dingen en eten en indien nodig extra water.

Fiets 

3T Exploro Racemax AXS
SRAM XX1 with 10/52 rear & 40 front
Custom made 3T DiscussPluss i28 LTD 650b with SON28 Dynamo hub front
3T DiscussPluss i28 LTD 650b rear
 Pirelli Cinturado Gravel M 650b x 50mm

Paklijst 

Kleding
Assos GTC C2 Cycling Shorts 2x
MAAP Evolve Team Base Layer 
MAAP merino Base Layer 
MAAP Alt Road SS Jersey 
MAAP LS Jersey
MAAP Draft Team Vest
Castelli Perfetto ROS LS Jacket
Patagonia Micropuff jacket 
Arm warmers Gripgrab
Leg warmers Sportfull
Neck foil 
Hairband
Socks GripGrab (summer, lite merino, 2x waterproof)
Socks Stocks Sport compression
Gloves summer GripGrab
Rain Jacket Endura GV500
Rain shorts Endura MT500
Gloves Assos (rain )
Toe cover GripGrap
Gators GripGrab
Craft Base Layer cold 
Gloves GripGrab Lobster 
BBB overshoes 
Sunglasses Oakley 
Gravel Shoes Specialized Recon 2.0
Helmet Specialized & light mount
Boxer short
Adidas lightweight training short
Endura lightweight shirt

Elektronica
iPhone
Garmin edge 530
Polar hearth rate monitor
Front light Klite backmacker 
Helmet lights Lezyne 800xl
Rear lights 2x
Dynamo Hub USB Power Converter Igaro D2 Pro R2
Powerbank Xstorm 10.000 2x
SRAM AXS battery spare
SRAM AXS battery charger
Additional battery cells c2032 2x
Belkin Charger 45W 2 USB C ports 
Apple Charger 1 USB port
USB C cable for iphone
USB cable for iphone
USB C to USB C for power banks
USB to USB C
USB C to Micro USB for light
USB to Micro USB cable for Garmin
Headphones 

Wil je William's avonturen volgen? Je kunt hem volgen op Instagram en Strava.